Nowojorska reforma policji

Abstract

Medialna wrzawa towarzysząca reformie policji nowojorskiej dotarła i do Polski. Z pewnością przydaje jej nośności fakt, że efektywność działania organów bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz organów ścigania to ulubiony temat debat przedwyborczych. Nagany i obietnice trafiają na podatny grunt, jaki tworzy emocjonalne zmęczenie społeczeństwa doniesieniami o aferach gospodarczych i, wieloletnim już, wysokim poziomem drobnej przestępczości i patologii społecznych. Wprawdzie w innych krajach afer nie brak, a przestępczość osiąga o wiele wyższe wskaźniki (najbardziej niebezpieczne polskie miasta ledwie osiągają poziom najbezpieczniejszych miast zachodnioeuropejskich). Są to jednak wskaźniki realne, a nie wskaźniki poczucia zagrożenia. Trzeba bowiem mieć na uwadze, że po 1989 r. obywatel Polski narażony został na gwałtowny przyrost zwłaszcza przestępczości pospolitej – bezpośrednio rzutujący na poczucie jakości życia. Nie należy się więc dziwić, że wszelkie przykłady uporania się właśnie z tą postacią przestępczości, która bezpośrednio upośledza jakość życia, budzą szczególne zainteresowanie. Każdy więc, kto obiecuje uzyskanie zmiany sytuacji, może liczyć na poparcie społeczne. Ponieważ politycy coraz częściej obiecują skorzystanie z nowojorskich wzorców, trzeba przyjrzeć się nowojorskiej reformie – nowojorskim rozwiązaniom i uwarunkowaniom, w jakich je zastosowano – by móc dokonać miarodajnych ocen i postawić właściwe prognozy. Bez tego łatwo np. o błąd przesunięcia kategorialnego. Oddzielić też trzeba fakty od publicystycznych mitów.