Jan Nowak-Jeziorański: Polska droga do NATO. Listy, dokumenty, publikacje (…) – recenzja

Abstract

Celem strategicznym realizowanym w polityce bezpieczeństwa Polski w latach dziewięćdziesiątych XX wieku było członkostwo w NATO. Polska dyplomacja po roku 1989 stopniowo przygotowywała grunt międzynarodowy do sformułowania tego celu. W ocenie ówczesnego ministra spraw zagranicznych Polski, Krzysztofa Skubiszewskiego, w latach 1989-1991 członkostwo Polski w NATO należało do sfery życzeń, nie zaś realnej polityki. Dopóki bowiem istniał ZSRR i rządził w nim Michaił Gorbaczow, państwa członkowskie NATO nawet nie rozpatrywały możliwości rozszerzenia NATO. Tak więc sprawa przystąpienia Polski i innych państw do NATO podlegała ewolucji. Do najważniejszych determinant, od których uzależniony był postęp na drodze Polski do członkostwa w NATO, należy zaliczyć: wolę kolejnych rządów III RP oraz zdecydowanej większości społeczeństwa polskiego do włączenia naszego kraju w euroatlantyckie struktury bezpieczeństwa; zmiany w środowisku międzynarodowym Polski, w tym przede wszystkim rozpad ZSRR w roku 1991; ewolucję postaw grup rządzących państw członkowskich NATO w kierunku dojrzewania Sojuszu Północnoatlantyckiego jako całości do otwarcia się na nowych członków z Europy Środkowej [...].