Wstęp

Abstract

"Zaburzenia płynności mowy, takie jak jąkanie, giełkot czy inne formy utrudnień w komunikowaniu się o podłożu organicznym, neurogennym, czy psychogennym, wciąż wzbudzają lęk – nie tylko u osób postronnych, ale także często wśród profesjonalistów. Zarówno wyniki badań prowadzonych w różnych miejscach na świecie (m.in. w ramach ogólnoświatowego projektu badawczego IPATHA – International Project on Attitudes Toward Human Attributes), jak i opinie logopedów praktyków potwierdzają, że zagadnienia związane z zaburzeniami płynności mowy są postrzegane jako trudne, kontrowersyjne i wciąż niezbadane. Wiąże się z tym traktowanie tych zjawisk z dużą rezerwą. Z ust logopedów można czasem usłyszeć: „Nie zajmuję się jąkaniem, to za trudne”, czy też pytanie, niemal sugestię: „To chyba zadanie dla psychologów, a nie dla logopedów?!”. Tym niemniej zarówno w polskiej, jak i w światowej logopedii w tym zakresie dzieje się bardzo wiele, stale podejmowane są badania nad zaburzeniami płynności mowy, których wyniki publikowane są na bieżąco w różnych logopedycznych periodykach (co więcej balbutologopedia, jako jedna z nielicznych subdyscyplin logopedii, może pochwalić się specjalistycznym czasopismem – Journal of Fluency Disorders, w którym publikowane są prace z tego zakresu)." (fragm.)