The role of positive diagnosis in social rehabilitation from the perspective of the theory of evil : a psychopedagogical reflection

Abstract

This article analyses the role of positive diagnosis in social rehabilitation. It has been assumed to be a priority in identifying socially maladapted individuals. The sufficiency of the negative diagnosis model, used so far in social rehabilitation pedagogy, has been questioned. Referring to the main features of psycho-pedagogical diagnosis (e.g. infinity, complexity, multidimensionality), the fundamental principles of diagnosing the so-called difficult phenomena, which include social maladaptation, have been formulated. The analysis has been conducted referring to the results of empirical studies (own and other authors’ studies) concerning the complex and ambiguous descriptions of maladapted people (self-concept, self-assessment, self-acceptance, concept of the world, concept of one’s own life). The article proposes a model of social rehabilitation diagnosis from the perspective of positive psychology (quality of life) and cognitive psychology. W artykule została przeprowadzona analiza znaczenia diagnozy pozytywnej w resocjalizacji. Założono jej priorytetowość w poznawaniu osób niedostosowanych społecznie. Zakwestionowano wystarczalność modelu diagnozy negatywnej, obowiązującego dotychczas w pedagogice resocjalizacyjnej. Odnosząc się do głównych cech diagnozy psychopedagogicznej (np. nieskończoność, złożoność, wielowymiarowość), sformułowano podstawowe zasady diagnozowania tzw. zjawisk trudnych, do których zaliczono niedostosowanie społeczne. Analizę przeprowadzono z odniesieniem do wyników badań empirycznych (badań własnych i innych autorów), dotyczących złożonych i niejednoznacznych charakterystyk osób niedostosowanych (obraz siebie, samoocena, samoakceptacja, obraz świata, obraz własnego życia). W artykule zaproponowano model diagnozy resocjalizacyjnej w ujęciu psychologii pozytywnej (jakości życia) i poznawczej.