Abstrakt: | W swojej twórczości Jeanette Winterson dąży do przepisania dyskursu pożądania. Palimpsestyczne ciało to jeden z tropów, za pomocą którego pisarka oddaje erotyzm, wierząc, że kontakt cielesny to jedyna autentyczna forma komunikacji. Ciało stanowi tekst złożony z warstw osobistej historii, zwłaszcza erotycznej, a próba jej odszyfrowania to wejście w bardzo intymny kontakt z drugim człowiekiem, ale jednocześnie ryzyko bycia podporządkowanym. Artykuł omawia to zagadnienie głównie na podstawie powieści Zapisane na ciele, w której początkowe, identyfikowane jako męskie, paradygmaty pożądania, mające na celu kolonizację, ustępują miejsca kobiecym eksploracjom, oddanym za pomocą labiryntowych psychicznych peregrynacji. Zamiast pożądania stanowiącego wykładnię braku, jak w tradycyjnym dyskursie, Winterson proponuje wzajemność (reciprocity), gdzie jednostka nie dąży do kolonizacji partnerki, ale oferuje siebie jako źródło przyjemności. Łącząc tekst, ciało i przyjemność, Winterson stawia sygnaturę kobiecego pisarstwa, które według teorii feministycznych powinno mieścić się tam, gdzie spotykają się ciało i tekst. |