Czy zakłady poprawcze i schroniska dla nieletnich są w Polsce potrzebne?

Abstract

Założyciel i wieloletni dyrektor dawniej największego żeńskiego zakładu poprawczego (ZP) i schroniska dla nieletnich (SdN) w Polsce (w Zawierciu) Kazimierz Ptak stwierdził, że placówka, jaką jest zakład poprawczy: „[…] jest instytucją resocjalizacyjną mało popularną, lecz społecznie niezbędną”1. Jest to teza bliska niektórym przedstawicielom środowiska naukowego, w tym autorom tego rozdziału. Zdzisław Bartkowicz zauważa, że potrzeba czy też konieczność istnienia tego typu instytucji „[…] jest poza wszelką dyskusją, lecz oczywiste jest także, że model ich funkcjonowania wymaga znaczącej korekty. Korektę tę należałoby widzieć nie jako jednorazowy akt uzdrowienia sytuacji, lecz jako proces nieustannego poprawiania rzeczywistości wychowawczej poprzez wprowadzenie odważnych zmian w stylu pracy z podopiecznymi”2. Podobny pogląd prezentuje Lesław Pytka, który uznając zakład poprawczy za „kosztowny przeżytek”, dodaje jednak, że jak na razie nie ma nic innego, co mogłoby go zastąpić3(...).