Śmierć wywiadu? : gatunek w ponowoczesnej Polsce

Abstract

W opublikowanej ponad dziesięć lat temu monografii wywiadu prasowego (Kita 1998) uznałam ten gatunek dziennikarski za typ tekstów medialnych bardzo atrakcyjny zarówno dla odbiorcy, jak również dla jego uczestników i twórców: udzielającego wywiadu i przeprowadzającego go. Pobieżna nawet tylko obserwacja dzisiejszej przestrzeni medialnej - poszerzonej w stosunku do 1998 roku o komunikacyjną przestrzeń wirtualną - potwierdza tę wcześniejszą opinię. W tym też czasie wydano jako książki niezliczone wywiady rzeki oraz kilka zbiorów wywiadów z charakterystycznymi tytułami waloryzującymi: Wywiady prasowe wszech czasów (2005), 50 najlepszych wywiadów „Playboya” (2007). Nie gaśnie także zainteresowanie naukowe tym gatunkiem, który przyciąga uwagę zarówno medioznawców, jak i językoznawców - lista badaczy zajmujących się wywiadem się wydłuża1 (...).