Pozainstytucjonalne wsparcie dla osób jąkających się - ruch samopomocy i autoterapia

Abstract

Celem rozdziału jest przybliżenie roli i znaczenia pomocy, jaką mogą uzyskać osoby z jąkaniem w ramach wsparcia pozainstytucjonalnego, co stanowi odpowiedź na niewystarczające wsparcie instytucjonalne. Przedstawiono również cele terapii oraz rolę logopedy, który stanowi medium, towarzysząc osobie z jąkaniem podczas pracy nad mową i poprawą jakości komunikowania się. Zostały ukazane założenia autoterapii, w tym jej dwie główne drogi – instytucjonalna oraz pozainstytucjonalna, ze szczegółowym opisem tej drugiej. Mocny akcent położono na jedną z form autoterapii – autorstwa Malcoma Frasera. Podjęto także kwestie związane z propozycjami ruchu samopomocy, w tym korzyści płynących z jego dobrodziejstw, oraz scharakteryzowano poszczególne formy aktywności w ramach samopomocy. Opisano ponadto możliwości, jakie daje uczestnikom wykorzystanie w ramach grup samopomocowych elementów terapii narracyjnej. Ważną kwestią, którą podjęto w pracy, jest sceptycyzm specjalistów w postrzeganiu grup samopomocy, wskazano błędne przekonania na temat tej formy pomocy. W tekście podkreślono również wagę wytycznych EBP (praktyki opartej na dowodach), będącej fundamentem skutecznej interwencji logopedycznej, wpisującej się w ramy autoterapii. W końcowej części rozdziału zaprezentowano studia przypadków 3 osób, które w myśl zasad nurtu autoterapii stały się „swoimi własnymi terapeutami”.