Abstrakt: | Duszpasterska troska o ludzi starych nie jest czymś nowym dla Kościoła. Zawsze bowiem
starał się on utwierdzać ludzi w podeszłym wieku w łasce Bożej na drodze modlitwy,
liturgii i sakramentów św. Dzisiaj jednak troska ta powinna nabrać szczególnego znaczenia
(por. EV 46). Wypływa ona bowiem z następujących przyczyn: pogłębia się świadomość
seniorów odnośnie do sensu ich życia i przemijania oraz miejsca w społeczeństwie i Kościele.
W niniejszym artykule zwrócono więc najpierw uwagę na współczesne uwarunkowania
duszpasterstwa ludzi starych, z którymi styka się ono na co dzień, a które domaga się
od Kościoła (także w Polsce) nowego ich przeanalizowania i znalezienia nowych sposobów
apostołowania, bardziej odpowiadających dzisiejszemu człowiekowi stojącemu na granicy
życia ziemskiego i wiecznego. Współczesne duszpasterstwo, oprócz wskazywania na religijny
sposób przeżywania starości, powinno bowiem także aktywizować ludzi starych w ich
posłudze Ludowi Bożemu w wymiarze parafialnym, diecezjalnym czy lokalnym. Ogromne
znaczenie ma tutaj również formacja wszystkich parafian, a zwłaszcza ludzi młodych
w kierunku formowania właściwej postawy wobec ludzi przeżywających schyłek życia. |