Nadzieja dla Judasza, czyli od postaci biblijnej do relacji chrześcijańsko-żydowskich

Abstract

Biblia jako kod kultury stanowi nieprzerwane źródło aktywności twórczej. Na jej kanwie powstały setki dzieł literackich, malarskich, muzycznych czy filmowych. Z jej inspiracji zrodziły się i rodzą się nadal utrwalone formuły językowe, a także archetypy, przekonania, stereotypy czy typy zachowań ludzkich. Historia Judasza, niezwykle zresztą nośna, stanowi znakomity tego przykład — mówi bowiem o postawie człowieka, o jego fundamentalnych wyborach, dylematach, o relacji z Bogiem i z innymi. Ponadto motyw ten wychodzi poza obszar religijny, zadomowił się na gruncie społecznym, jest także wyraźnie obecny w dyskursie politycznym. Zaczął żyć własnym życiem, znajdując trwałe miejsce w powszechnej świadomości. Od dłuższego czasu frapuje mnie pytanie o przyczynę tego, że ów tajemniczy apostoł staje się nośnikiem tak wielu sensów, rodzajem wielogłosowego, mocno ekspansywnego znaku już nie tylko teologicznego, lecz także kulturowego.