DC pole | Wartość | Język |
dc.contributor.author | Lakomy, Miron | - |
dc.date.accessioned | 2018-04-19T09:26:21Z | - |
dc.date.available | 2018-04-19T09:26:21Z | - |
dc.date.issued | 2013 | - |
dc.identifier.citation | K. Miroszewski, M. Stolarczyk (red.), "Śląsk - Polska - Europa - świat : pamięci Profesora Jana Przewłockiego" (S.275-293). Katowice : Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego | pl_PL |
dc.identifier.isbn | 9788322621608 | - |
dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/20.500.12128/2908 | - |
dc.description.abstract | Interwencję zbrojną Sojuszu Północnoatlantyckiego w Libii można oceniać
z dwóch perspektyw. Z jednej strony, pozwoliła ona obalić wieloletnią dyktaturę
Muammara Kaddafiego. Reżim ten przez wiele lat wspierał organizacje terrorystyczne
oraz brutalnie dławił opozycję. Operacja NATO dała więc szansę
libijskiemu społeczeństwu na przeprowadzenie niezbędnych reform demokratycznych
oraz pełne wykorzystanie potencjału gospodarczego. Tym samym Libia
stała się trzecim po Tunezji i Egipcie państwem Afryki Północnej, w którym
w wyniku „arabskiej wiosny” dokonano obalenia autorytarnych władz.
Z drugiej jednak strony, warto zadać pytanie, czy przyjęty przez Pakt model zaangażowania
okazał się optymalny? Porównując aktywność NATO w Libii oraz
politykę wobec Syrii bądź Bahrajnu, można zauważyć rażące dysproporcje. Stany
Zjednoczone, Francja oraz Wielka Brytania, podejmując działania zmierzające
do zapobieżenia katastrofie humanitarnej w Afryce Północnej, w zasadzie
zignorowały równie dramatyczne wydarzenia w rejonie Zatoki Perskiej.
Udowodniło to, że wbrew oficjalnym deklaracjom, względy humanitarne nie
były z pewnością jedynym czynnikiem decydującym o polityce państw zachodnich.
Ponadto Sojusz podczas tego konfliktu zdecydowanie wykroczył poza Interwencję zbrojną Sojuszu Północnoatlantyckiego w Libii można oceniać
z dwóch perspektyw. Z jednej strony, pozwoliła ona obalić wieloletnią dyktaturę
Muammara Kaddafiego. Reżim ten przez wiele lat wspierał organizacje terrorystyczne
oraz brutalnie dławił opozycję. Operacja NATO dała więc szansę
libijskiemu społeczeństwu na przeprowadzenie niezbędnych reform demokratycznych
oraz pełne wykorzystanie potencjału gospodarczego. Tym samym Libia
stała się trzecim po Tunezji i Egipcie państwem Afryki Północnej, w którym
w wyniku „arabskiej wiosny” dokonano obalenia autorytarnych władz.
Z drugiej jednak strony, warto zadać pytanie, czy przyjęty przez Pakt model zaangażowania
okazał się optymalny? Porównując aktywność NATO w Libii oraz
politykę wobec Syrii bądź Bahrajnu, można zauważyć rażące dysproporcje. Stany
Zjednoczone, Francja oraz Wielka Brytania, podejmując działania zmierzające
do zapobieżenia katastrofie humanitarnej w Afryce Północnej, w zasadzie
zignorowały równie dramatyczne wydarzenia w rejonie Zatoki Perskiej.
Udowodniło to, że wbrew oficjalnym deklaracjom, względy humanitarne nie
były z pewnością jedynym czynnikiem decydującym o polityce państw zachodnich. | pl_PL |
dc.language.iso | pl | pl_PL |
dc.publisher | Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego | pl_PL |
dc.rights | Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska | * |
dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/pl/ | * |
dc.subject | interwencja w Libii | pl_PL |
dc.subject | Sojusz Północnoatlantycki | pl_PL |
dc.subject | NATO | pl_PL |
dc.title | Międzynarodowe kontrowersje wokół interwencji NATO w Libii | pl_PL |
dc.type | info:eu-repo/semantics/bookPart | pl_PL |
Pojawia się w kolekcji: | Książki/rozdziały (WNS)
|