Międzynarodowe kontrowersje wokół interwencji NATO w Libii

Abstract

Interwencję zbrojną Sojuszu Północnoatlantyckiego w Libii można oceniać z dwóch perspektyw. Z jednej strony, pozwoliła ona obalić wieloletnią dyktaturę Muammara Kaddafiego. Reżim ten przez wiele lat wspierał organizacje terrorystyczne oraz brutalnie dławił opozycję. Operacja NATO dała więc szansę libijskiemu społeczeństwu na przeprowadzenie niezbędnych reform demokratycznych oraz pełne wykorzystanie potencjału gospodarczego. Tym samym Libia stała się trzecim po Tunezji i Egipcie państwem Afryki Północnej, w którym w wyniku „arabskiej wiosny” dokonano obalenia autorytarnych władz. Z drugiej jednak strony, warto zadać pytanie, czy przyjęty przez Pakt model zaangażowania okazał się optymalny? Porównując aktywność NATO w Libii oraz politykę wobec Syrii bądź Bahrajnu, można zauważyć rażące dysproporcje. Stany Zjednoczone, Francja oraz Wielka Brytania, podejmując działania zmierzające do zapobieżenia katastrofie humanitarnej w Afryce Północnej, w zasadzie zignorowały równie dramatyczne wydarzenia w rejonie Zatoki Perskiej. Udowodniło to, że wbrew oficjalnym deklaracjom, względy humanitarne nie były z pewnością jedynym czynnikiem decydującym o polityce państw zachodnich. Ponadto Sojusz podczas tego konfliktu zdecydowanie wykroczył poza Interwencję zbrojną Sojuszu Północnoatlantyckiego w Libii można oceniać z dwóch perspektyw. Z jednej strony, pozwoliła ona obalić wieloletnią dyktaturę Muammara Kaddafiego. Reżim ten przez wiele lat wspierał organizacje terrorystyczne oraz brutalnie dławił opozycję. Operacja NATO dała więc szansę libijskiemu społeczeństwu na przeprowadzenie niezbędnych reform demokratycznych oraz pełne wykorzystanie potencjału gospodarczego. Tym samym Libia stała się trzecim po Tunezji i Egipcie państwem Afryki Północnej, w którym w wyniku „arabskiej wiosny” dokonano obalenia autorytarnych władz. Z drugiej jednak strony, warto zadać pytanie, czy przyjęty przez Pakt model zaangażowania okazał się optymalny? Porównując aktywność NATO w Libii oraz politykę wobec Syrii bądź Bahrajnu, można zauważyć rażące dysproporcje. Stany Zjednoczone, Francja oraz Wielka Brytania, podejmując działania zmierzające do zapobieżenia katastrofie humanitarnej w Afryce Północnej, w zasadzie zignorowały równie dramatyczne wydarzenia w rejonie Zatoki Perskiej. Udowodniło to, że wbrew oficjalnym deklaracjom, względy humanitarne nie były z pewnością jedynym czynnikiem decydującym o polityce państw zachodnich.