Abstrakt: | Hermann Cohen, twórca neokantowskiej szkoły marburskiej, jest uznawany za jed-nego z najbardziej radykalnych reprezentantów antypsychologizmu. Okazuje się jednak, że stanowisko to jest rezultatem procesu, w którym ujawniają się trzy ważne elementy, a mianowicie spór o psychologię, spór o Platona i spór o Kanta. W pierwszym wypadku Cohen okazuje się związany z psychologicznie zorientowanymi językoznawcami, a mianowicie Heymannem Steinthalem i Moritzem Lazarusem. W drugim wypadku Cohen okazuje się interpretatorem Platona, przy czym początkowo ujmuje go w duchu psychologizmu, od którego się później dystansuje. I wreszcie, w trzecim wypadku, z tego wynika późniejszy obraz filozofii Kanta. |