Strach jako parametr czasu społecznego w późnej nowoczesności

Abstract

Czas ma swój subiektywny i obiektywny wymiar. Wszyscy żyjemy uwikłani w oba czasy, zmagając się z różnymi problemami (zawodowymi, rodzinnymi, egzystencjalnymi), co nadaje życiu niepowtarzalny smak i powoduje, że czas nie płynie dla każdego w taki sam sposób. Subiektywne uwikłanie we własną biografię determinuje czasem intersubiektywną przestrzeń tak mocno, że nie dochodzi do żadnego spotkania z cudzym światem, każdy bowiem mówi tylko o sobie, w sobie widząc początek i domknięcie całego świata. Człowiek doby późnej nowoczesności przeżywa swój prywatny czas w bardzo zindywidualizowany sposób. Chociaż nie tylko w nowoczesności, lecz także w każdej epoce historycznej ludzie bardzo różnie odczuwali świat i bieg własnego życia. Zbliżenie w odczuciu czasu następowało wśród członków tych samych klas społecznych, wyznawców tej samej religii itp., ale nie mogło być ono przecież całkowite. Czas prywatny (osobisty) jest niepowtarzalny, jak niepowtarzalni są ludzie, wśród których żyjemy, i okoliczności życiowe oraz splot wydarzeń, z którymi konfrontuje się każda jednostka.