Konwencja wiedeńska o międzynarodowej sprzedaży towarów a inne akty ujednoliconego prawa umów ze szczególnym uwzględnieniem odpowiedzialności kontraktowej dłużnika

Abstract

Konwencja wiedeńska o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów nie stanowi, jak się nierzadko uważa, spójnego, kompletnego i uniwersalnego kodeksu międzynarodowej sprzedaży, i nie zwalnia nas z konieczności poszukiwania innych źródeł prawa. Jej zakres podmiotowy, przedmiotowy i przestrzenny jest bowiem ograniczony. Konwencję ratyfikowało jedynie (aż) 65 państw, w tym Stany Zjednoczone, Rosja, Chiny i ogromna większość państw Unii Europejskiej. Pierwszeństwo w stosunku do konwencji wiedeńskiej mają wszystkie inne porozumienia międzynarodowe (zarówno istniejące, jak i przyszłe), dotyczące umów sprzedaży zawartych pomiędzy stronami mającymi swe siedziby handlowe w Państwach- Stronach takiego porozumienia. Nie wszystkie umowy sprzedaży są „wystarczająco międzynarodowe”, aby spełnić przyjęte w konwencji kryteria „międzynarodowości”, nie wszystkie sprzedaże, choć międzynarodowe, konwencji podlegają, nie wszystkie wreszcie umowy związane z dostawą towarów mogą być uznane za sprzedaż w rozumieniu konwencji.