"Rękopisy nie płoną..." : o pewnym wieczornym spotkaniu i integralności tekstu powieści Jerzego Andrzejewskiego "Idzie skacząc po górach"

Abstract

Nie warto pisać o światopoglądzie, moralności, ani ponownie otwierać dyskusji o zmienności postaw Jerzego Andrzejewskiego — „pisarza chorągiewki” i innych wiecznowietrznych wątpliwościach. Po artykule Tomasza Burka i jego tezie wyrastającej z polemiki z Jackiem Wegnerem można uważać sprawę za wyjaśnioną i zamkniętą, a próby ciągnięcia tzw. sprawy Andrzejewskiego to zajęcie jałowe, w sam raz dla różnej maści literackich politruków, nieudaczników, frustratów, zdziecinniałych rewelatorów i bezrozumnych nienawistników a nie dla czytelnika Idzie skacząc po górach wchłoniętego przez Charybdę bajkowej narracji o bohaterze przeskakującym morinowską „strzelinę antropologiczną” i opowiadaczu jego historii.