Abstrakt: | Celem prezentowanej monografii jest ukazanie ewolucji tematycznej i stylistycznej
twórczości Tahara Ben Jellouna ze szczególnym uwzględnieniem związków najnowszych utworów
z wcześniejszymi dziełami pisarza (intertekstualność wewnętrzna).
Punktem wyjścia przeprowadzonych analiz jest zjawisko hybrydyczności w teoriach
intertekstualnych, w teorii gatunków, w pragmatyce literatury oraz w studiach kulturowych. Pierwsza
część pracy stanowi systematyczną próbę zdefiniowania hybrydyczności na podstawie badań Michaiła
Bachtina, w świetle studiów postkolonialnych (Homi Bhabha, Edward W. Said) oraz epistemologii
literatury Maghrebu omówionej przez Alfonsa de Toro. Te odniesienia dowodzą, że hybrydyczność
jest zjawiskiem znamiennym dla Afryki Północnej, wyrażającym się w trzech aspektach cechujących
jej kulturę i literaturę : różnorodności językowej, interkulturowości i złożonych konstrukcjach
tożsamościowych. Przedstawiając bogactwo, zmienność i wielojęzyczność kultury Maghrebu,
przywołano rozważania Jorge Luisa Borgesa, Abdelkébira Khatibiego, Maleka Chebela, jak również
Tahara Ben Jellouna. Podążając za tezami tych pisarzy, odnaleziono hybrydyczny i dynamiczny
model kultury arabskiej w Księdze tysiąca i jednej nocy.
To właśnie baśń orientalna staje się motywem przewodnim badań zawartych w części drugiej.
Przedmiotem refleksji są tutaj powieści i krótkie formy narracyjne Ben Jellouna, w których ujawnia
się hybrydyczność gatunkowa, polegająca na przeplataniu strategii powieściowych z zabiegami
typowymi dla ustnej opowieści orientalnej. Dzięki wykorzystaniu elementów narracji ustnej
tworzy się w powieściach z początku XXI wieku — Partir (‘Wyjechać’), Au pays (‘W kraju’),
Cette aveuglante absence de lumière (To oślepiające nieobecne światło.Tłum. M. Szczurek.
Kraków, Karakter, 2008) — przestrzeń dialogu między konwencjami gatunkowymi. Elementy
baśniowe służą do wyrażenia systemu wartości tekstu i otwierają z pozoru realistyczną prozę
na interdyscyplinarny dialog z malarstwem, kinem i teatrem. Z punktu widzenia pragmatyki
tekstu baśniowość jest rodzajem komentarza opowiadanej historii, pełniąc zarazem funkcję
argumentacyjną i perswazyjną. Paradoksalnie okazuje się tu skuteczną strategią, aby podjąć
bardzo aktualną problematykę społeczną związaną z takimi zjawiskami, jak: imigracja zarobkowa
i akulturacja, imigracja nielegalna, zniewolenie w sytuacji dyktatury politycznej. Co istotne
w kontekście interkulturowości, dialog powieści i baśni może być odczytany jako metafora
sytuacji Marokańczyków, odczuwających fascynację światem Zachodu, ale również zagubionych,
rozczarowanych i osamotnionych (Partir, Au pays). Oprócz opisu relacji tzw. intertekstualności
wewnętrznej, część ta zawiera również analizę porównawczą wskazującą na podobieństwa
estetyczne i treściowe pomiędzy wspomnianymi powieściami i opowiadaniami przeznaczonymi dla młodych czytelników : Rachid, l’enfant de la télé (‘Rachid, dziecko telewizji’), L’École
perdue (‘Utracona szkoła’).
Druga część monografii skupia się również na intertekstualnej analizie zbioru nowel z 2003 roku
Amours sorcières (‘Zaczarowane miłości’), które aktualizują problematykę Księgi tysiąca i jednej
nocy i podejmują niektóre wątki obecne w tomie Le premier amour est toujours le dernier (‘Pierwsza
miłość jest zawsze ostatnią’) z 1995 roku. Na podstawie wnikliwej lektury baśni orientalnych
dokonanej przez Maleka Chebela wykazano, że przez aktualizację wielu tropów z Księgi tysiąca
i jednej nocy Tahar Ben Jelloun tworzy złożony, satyryczny obraz społeczeństwa marokańskiego,
rozdartego pomiędzy tradycją i nowoczesnością. W tym celu porusza tematykę miłosną, będącą
osnową narracji Szeherezady, i przedstawia w sposób ironiczny tradycyjny wizerunek relacji damsko-
-męskich w świecie arabskim. Z przeprowadzonej analizy wynika, że obserwacja marokańskiej
codzienności przeplata się w Amours sorcières z dążeniem do wiernego odtworzenia fascynującej,
zmysłowej atmosfery opowieści wschodniej. Przedmiotem badań jest również interesująca relacja
pomiędzy gatunkiem baśni orientalnej i europejską nowelą, do której autor wyraźnie nawiązuje na
poziomie organizacji zbioru i kompozycji poszczególnych utworów. Zetknięcie tych paradygmatów
gatunkowych daje bardzo ciekawy rezultat w postaci konfrontacji dwóch typów kreowania świata
przedstawionego : fantastycznego (w ujęciu Tzvetana Todorova) i baśniowego (merveilleux oriental :
cudowność wschodnia). Za pomocą tej strategii autor wyraża swoisty ironiczny dystans wobec
przedstawianych problemów i akcentuje wieloznaczny wymiar opowiadanych historii.
Trzecia część monografii omawia twórczość autobiograficzną Tahara Ben Jellouna. Dowiedziono
w niej, że utwory inspirowane biografią autora zbliżają się do paradygmatu autobiografii
postmodernistycznej (zdefiniowanej przez Alfonsa de Toro). Hybrydyczna tożsamość podmiotu
autobiograficznego, obecna już w utworze L’Écrivain public (‘Pisarz publiczny’) z 1983 roku
i konsekwentnie powracająca w powieściach z XXI wieku, opisana jest w odniesieniu do Lacanowskiej
koncepcji lustra i teorii m.in. Philippe’a Gaspariniego, Vincenta Colonny, Jerzego Lisa dotyczących
strategii autobiograficznych, autofikcyjnych i transpersonalnych.
Następnie ukazano utwór Sur ma Mère (O mojej matce. Tłum. J. Kozłowska. Wydawnictwo
Akademickie Dialog, Warszawa, 2010) z punktu widzenia gatunkowego (powieść, autobiografia,
autofikcja) i intertekstualnego. Przedmiotem refleksji są dychotomiczne i dialogiczne relacje między
postaciami, które ilustrują związki między tradycją i nowoczesnością. Motywy autobiograficzne,
obecne zarówno w tej powieści, jak i w tekstach wcześniejszych, np. Harrouda (‘Harrouda’),
L’Écrivain public, Jour de silence à Tanger (‘Dzień ciszy w Tangerze’), oraz różnice w sposobie
przedstawienia postaci ojca i matki w tychże utworach odczytane są w kontekście ewolucji stosunku
pisarza do rodzimej kultury i własnej francusko-arabskiej tożsamości.
Problematyka tożsamościowa znajduje rozwinięcie w autobiograficznych powieściach Le
Dernier ami (‘Ostatni przyjaciel’) i Le Bonheur conjugal (‘Szczęście małżeńskie’), podlegając
tu swoistej grze. Opiera się ona na strategiach eksterioryzacji „ja” i zatarciu granicy między
kategoriami „ja” i „Inny”. W konsekwencji podmiot autobiograficzny staje się w prozie Tahara Ben
Jellouna kategorią transpersonalną, wewnętrznie rozdartą, tożsamościowo rozproszoną i otwartą
na doświadczenie inności.
Ostatnim tematem trzeciej części rozprawy są teksty, w których Tahar Ben Jelloun łączy
konwencje eseju, powieści i autobiografii, prowadząc dialog z innymi pisarzami i artystami (Jean
Genet, Alberto Giacometti, Eugène Delacroix, Henri Matisse, Paul Klee, Claudio Bravo, Samuel
Beckett). Utwory te, jednocześnie autotematyczne i intertekstualne, wskazują na znaczenie relacji
między literaturą a innymi dziedzinami sztuki w interkulturowej estetyce autora Harroudy. Pozwalają
zrozumieć koncepcję twórczości, która, według Ben Jellouna, polega na spotkaniu z drugim artystą,
doświadczeniu bliskości i wspólnoty odczuwania pomimo różnic w obrębie kodów kulturowych
i środków artystycznego wyrazu. Tworzenie jest dla pisarza dialogiem, w którym odkrywanie
podobieństw z innymi artystami stanowi źródło twórczej radości i satysfakcji. Przeprowadzone analizy dowodzą, że hybrydyczny wymiar prozy Tahara Ben Jellouna zasadza
się na swobodnym przemieszaniu gatunków i konwencji literackich oraz na czerpaniu inspiracji
z dwóch tradycji literackich. Polifoniczna forma literacka, w której harmonijnie współbrzmią realizm,
fantastyka i baśniowość, ukazuje złożoną problematykę tożsamościową postaci znajdujących się
w sytuacji interkulturowej. „Ja transpersonalne” odnajduje swą hybrydyczną tożsamość w dialogu
z „Innym” i werbalizuje ją w różnorodnej estetycznie wypowiedzi, usytuowanej na styku dokumentu,
autofikcji, autobiografii i biografii. Częściowo autobiograficzny podmiot niejako odkrywa siebie,
aby zatracić się w „Innym” (przez doświadczenie „transartystyczne”). Równocześnie „ja” stanowi
pewne continuum : dzięki licznym nawiązaniom do wcześniejszych utworów ukazane jest w ciągłym
procesie autokreacji. Twórczość Tahara Ben Jellouna, konsekwentnie podejmująca problematykę
społeczną i tożsamościową, jawi się zatem jako spójna tematycznie, ale różnorodna estetycznie.
Stale inspirowana aktualnymi tendencjami, charakterystycznymi zarówno dla literatury wyrażonej
w języku francuskim i publikowanej we Francji, jak i dla frankofońskiego Maghrebu literackiego,
znacząco je współtworzy, swobodnie przekraczając granice polityczne, kulturowe, estetyczne
czy tożsamościowe. |