Abstract: | Dla zrozumienia sensu polskich prób regionalizacji, szczególnie dyskutowanych po 1989 roku,
trzeba najpierw wskazać kilka cech polskiej tożsamości narodowej. Wizja polskiego nowoczesnego
narodu została ukształtowana w wyniku tradycji romantycznej XIX wieku, właściwej przede
wszystkim ziemiom dawnego zaboru rosyjskiego. W mniejszym stopniu dotyczy ona ziem zaborów
pruskiego i austriackiego. Odzyskanie niepodległości w 1918 roku i uczynienie z Warszawy stolicy
utrwaliło tę romantyczną wizję, która z socjologicznego punktu widzenia sprowadzała się do
jednolitości cech narodowych (stąd dzisiaj lęki przed podkreślaniem odrębności kultur regionalnych)
i do centralnego sposobu rządzenia krajem. Okres po II wojnie światowej nie sprzyjał
dyskusjom o regionalizacji, władza czuła się pewniej, sprawując z centrum kontrolę nad całym
narodem. Dzisiejsze próby to więc próby pierwsze (bez doświadczeń), obarczone błędem
polegającym na tym, iż do walki z centrum przywiązuje się większą wagę niż do rozwijania
aktywności oddolnej w regionach, są one poza tym wyraźnie manipulowane dla celów politycznych
w okresach wyborów parlamentarnych. Dlatego usiłowania te na pewno nie zakończą się
szybkim sukcesem, choć będą stanowić trwały wkład w przyszłe rozwiązania w zakresie
decentralizacji (a więc niekoniecznie regionalizacji) kraju. |