| Abstrakt: | Zasadnicze zagadnienie pracy zostało przedstawione w tytule, który – przypomnę - brzmi: Człowiek prostomyślny wobec nadkomplikacji sensu życia. Pytanie, jakie w pierwszej kolejności należałoby sobie postawić to pytanie o to, czym jest nadkomplikacja sensu życia. Zostaje ona przeciwstawiona przenikliwości,
prostomyślności intelektualnej i molarnej. Nadkomplikacja sensu życia a także wartości moralnych, jest wynikiem - jak pisze Bańka - agresywnej ludzkiej racjonalności. Tytuł pracy wskazuje na dość wyraźną, obserwowalną sytuację we współczesnym świecie, kiedy to w wyniku rozwoju technologii na niespotykaną dotychczas skalę w historii ludzkości człowiek został postawiony w „problematycznej rzeczywistości”, w świecie
szumu informacyjnego. Pierwotne poczucie życia, które samo dla siebie było potwierdzeniem zaczyna wypierać hermetyczny, niejasny, skomplikowany namysł. To rozrastanie się sfery nauki, zawężanie przez refleksję sfery uczuć. Nadkomplikacja sensu życia jako przeciwstawienie prostomyślności i świeżości spojrzenia prowadzi do
sytuacji, kiedy sens życia przestaje być czymś oczywistym, a staje się skomplikowaną, trudną, złożoną konstrukcją intelektualną. Przejawia się ona odejściem od pierwotnego poczucia życia, w stronę intelektualnych konstrukcji, zawiłych refleksji, które wymagają obrony. Mamy tutaj do czynienia z dwoma negatywnymi tendencjami: z jednej strony to zawężanie sfery uczuć, wypieranie emocji przez refleksję; z drugiej - z
kolei strony - to nadmierna komplikacja refleksji. Mówiąc prościej chodzi o zawężanie się sfery uczuć przy jednoczesnym rozrastaniu się hermetycznej refleksji. Prostomyślnej postawie filozoficznej zostaje przeciwstawiona nadkomplikacja a nie myślenie, bowiem celem naszym jest myśleć „prosto”. Człowiek prostomyślny wobec nadkomplikacji sensu życia, to człowiek, który szuka oparcia, prostomyślnej podpory, prostomyślnej platformy dla swoich myśli, czynów. Takie oparcie widzę w recentywizmie a dokładniej w systemie recentywistycznym. |