| Abstrakt: | Analiza stosunków UE – NATO w dziedzinie bezpieczeństwa europejskiego i obrony w omawianym okresie pozwoliła na zweryfikowanie sformułowanej we wstępie hipotezy. Przedstawione w pracy inicjatywy z zakresu wzajemnych stosunków w wyżej wymienionej sferze są świadectwem efektywnego współdziałania sojuszników z obu organizacji. Wszystko to, co udało się osiągnąć podczas tego okresu było niewyobrażalne jeszcze kilka lat
wcześniej. Zrozumiano, że ani sama Unia Europejska, ani sam Sojusz Północnoatlantycki nie są w stanie zapewnić efektywnego bezpieczeństwa zarówno na kontynencie europejskim, jak i poza nim, a jedynie współpraca tych dwóch organizacji stanowi właściwą odpowiedź na obecne i przyszłe wyzwania.
Rozwój ESDP kontynuowany był nieustannie, mimo pewnych niedociągnięć i rys na współpracy państw europejskich. Choć zdolności wymagane przez ESDP jeszcze nie zostały w pełni osiągnietę, a problemy natury techniczno-finansowej stanowią podstawową przeszkodę w osiąganiu samodzielności UE do prowadzenia własnych interwencji wojskowych, omawiany okres jest jednak dowodem, że polityka ta stała się jednym z
największych sukcesów UE, a europejskie podejście do polityki światowej, bazujące na wykorzystywaniu „miękkich środków” bezpieczeństwa chwalone było po obu stronach Atlantyku. |