Komunikacja perswazyjna w języku polityki na przykładzie polskich kampanii prezydenckich

Abstract

Głębokie zmiany polityczne zapoczątkowane w 1989 roku, stworzyły warunki do rozwoju w Polsce systemu wolnych i demokratycznych wyborów władzy ustawodawczej i wykonawczej. Uchwalenie Konstytucji RP przez Zgromadzenie Narodowe 2 kwietnia 1997, stanowi pewną cezurę zamykającą okres głębokiej transformacji polskiego systemu politycznego. W ciągu tego okresu, polskie elity polityczne dojrzewały do nowych warunków i standardów demokratycznych. Mimo to, trudno powiedzieć, iż elity władzy, szczególnie ustawodawczej, w pełni do standardów demokratycznych się przystosowały. Kolejne spory i kryzysy polityczne, jednoznacznie wskazują, iż proces dojrzewania młodej polskiej demokracji trwa nadal. Wśród morza chaosu politycznego, z pewnością na uwagę zasługuje urząd Prezydenta RP. Mimo mniejszej roli, którą zakłada Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej, urząd Prezydenta zawsze był w mniejszym lub większym stopniu najstabilniejszym elementem systemu politycznego. Co więcej, kandydaci na urząd głowy państwa musieli i muszą legitymować się o wiele większą dojrzałością polityczną niż kandydaci w wyborach władzy ustawodawczej. Każde kolejne wybory prezydenckie w Polsce charakteryzowały się użyciem na coraz większą skalę środków perswazji, tak w reklamach politycznych jak i w debatach.