Cele osób rozpoczynających karierę zawodową a ich przystosowanie do pracy

Abstract

Badania zaprezentowane w niniejszej pracy wpisują się w przedstawioną tezę, bowiem pokazują, iż wiara jednostki w możliwość osiągnięcia własnych celów zawodowych i zaangażowanie na rzecz ich urzeczywistnienia sprzyjają jej skutecznemu przystosowaniu się do pracy w organizacji. Praktyczną odpowiedzią organizacji na zaprezentowane postulaty może być, na przykład, proces eksternalizacji, tj. proces przesuwania odpowiedzialności za rozwój zawodowy z organizacji na pracownika. W procesie tym jednostka jest obarczana odpowiedzialnością za swoją obecną i przyszłą sytuację pracy i osłabiana jest więź jednostki z wewnętrznym (zakładowym) rynkiem pracy (Bergström, 2001, za: Bańka, 2006). Eksternalizacja jest świadomym programem prewencyjnym firmy przygotowującym ludzi zatrudnionych w organizacji do wyrobienia sobie postawy dystansu wobec swojego pracodawcy i oswojenia się z koniecznością kontynuacji zatrudnienia poza dotychczasowym stosunkiem pracy. Z kolei dla konkretnego pracownika oznacza to, iż o życiu zawodowym warto myśleć nie tyle w kategoriach kariery organizacyjnej, co raczej należy przyjąć szerszą perspektywę i mówić o roli pracy w swoim życiu. Pracy rozumianej jako centralna ludzka aktywność niekoniecznie związana czy ulokowana wyłącznie w strukturze zawodowej, a tym bardziej w strukturze organizacji (Richardson, 1993). Pracując człowiek urzeczywistnia siebie i dzieje się to często w organizacji, ale nie jest to warunkiem ani koniecznym, ani wystarczającym. Świadomość tego faktu jest korzystna zarówno dla podmiotu, jak i dla organizacji i stanowi podstawę nawiązania efektywnego kontraktu formalnego oraz psychologicznego w momencie wejścia pracownika do konkretnego zakładu pracy.