Problematyka dogmatyczno-moralna w kaznodziejstwie księdza dra Stanisława Bisty : studium homiletyczne

Abstract

Sobór Watykański II (1962–1965) w Dekrecie o posłudze i życiu prezbiterów Presbyterorum ordinis, wymieniając obowiązki prezbiterów, na pierwszym miejscu wskazuje na konieczność głoszenia słowa Bożego. „Lud Boży najpierw gromadzi się przez słowo Boga żywego, którego zupełnie słusznie należy domagać się z ust kapłanów. Ponieważ nikt nie może się zbawić, jeżeli wpierw nie uwierzy, prezbiterzy jako współpracownicy biskupów przede wszystkim mają obowiązek przepowiadania wszystkim Ewangelii Bożej, aby wypełniając nakaz Pana: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu (Mk 16,15), tworzyli i pomnażali Lud Boży»” (DK 4). Na mocy tych słów Chrystusa pasterze Kościoła na przestrzeni wieków podejmowali zadanie głoszenia słowa Bożego, z jednej strony trwając mocno przy niezmiennej prawdzie pism natchnionych, z drugiej, uwzględniając poszczególne okoliczności historyczne kolejnych wieków, w których służyli Ludowi Bożemu. W tym zawiera się istota służby kapłańskiego urzędu posługiwania wobec kapłaństwa powszechnego – strzec depozytu, nieustannie go głosić, uwiarygodniać w języku komunikatywnym dla współczesnych im słuchaczy, oponentów, wiernych1. Tego oczekuje od pasterza wspólnota Kościoła – nie tylko przypominać samą treść objawienia, ale także uwydatnić jej wiarygodność, pokazując, że zasady Dobrej Nowiny mogą uczynić życie człowieka głębszym, owocniej przeżytym, emanującym na innych przez chrześcijańskie świadectwo. Dokument Presbyterorum ordinis wymaga, by nauczanie Ludu Bożego przez kapłanów było „otwarte” i „dostosowane do konkretnych warunków życia” (zob. DK 4). Od świadków Chrystusa świat zawsze będzie się domagał ukazania sensowności stosowania wymogów Ewangelii (zob. 1 P 3,15). Dzięki takiemu traktowaniu posługi słowa, kaznodzieja staje się bliski słuchaczom Ewangelii poprzez próbę zrozumienia kondycji ludzkiej obarczonej zranieniem natury człowieka w grzechu pierwszych rodziców. Niniejsze opracowanie będzie próbą całościowego ujęcia realizacji tego właśnie zadania, które w swoim kapłańskim przepowiadaniu słowa Bożego wypełniał przez trzydzieści dwa lata ks. dr Stanisław Bista2. W znacznym stopniu dysertacja ta będzie związana z teologią Soboru, ponieważ lata duszpasterskiej i naukowej aktywności księdza Bisty pokrywają się w ciągu dwóch dekad z okresem wprowadzania nauki Soboru w Kościele powszechnym. Ksiądz Bista żywo towarzyszył i obserwował prace ojców soborowych, a następnie starał się na różne sposoby ducha tego proroczego wydarzenia tchnąć w katolików świeckich, w osoby duchowne i konsekrowane.