Powieści o "wieku nerwowym"

Abstract

Powieść Leona Belmonta o charakterystycznym tytule W wieku nerwowym to jeden z pierwszych utworów, których głównym bohaterem jest postać przebywająca dotąd na marginesach literatury pozytywistycznej. Bohater ów nie reprezentuje żadnego wyraźnego „typu”, przeciwnie, w całym swoim uposażeniu duchowym odbiega od normy i sam nazywa siebie chorym i wyjątkowym. W latach dziewięćdziesiątych XIX w. istnieje już spora grupa podobnych okazów. Największy rozgłos zyskał niewątpliwie Płoszowski z Bez dogmatu Sienkiewicza. „Nerwowość” jest najczęściej używana jako określenie tzw. „choroby wieku”, która kojarzy się niewątpliwie z obyczajowością romantyzmu. Nerwowiec różni się jednak od romantyka scjentycznym sposobem określania swej choroby.