Abstrakt: | Tekst podejmuje zagadnienie współczesnych obszarów pedagogiki chrześcijańskiej,
wyodrębnianych ze względu na jej tożsamość i specyfikę zakresu. Autorka
wychodzi od tożsamości tej subdyscypliny. Poszukuje jej podstaw przede wszystkim
w przedmiocie jej badań. Za punkt wyjścia przyjmuje tożsamość pedagogiki jako
nauki o wychowaniu oraz specyfikę działania pedagogicznego, jakim jest wychowanie.
Koncepcją pomocną w analizie przedmiotu badań pedagogiki chrześcijańskiej
jest koncepcja działów pedagogiki S. Kunowskiego (rozróżnienie na pedagogikę
praktyczną, normatywną, opisowo-eksperymentalnej i teoretyczną). Specyfika działania
pedagogicznego zawiera się, według Autorki, w specyficznym połączeniu jego
wymiarów – celowo-racjonalnego i interakcyjno-dialogowego. Pedagogika chrześcijańska
może i powinna być uprawiana we wszystkich wyróżnionych przez Kunowskiego
zakresach, a także zarówno jako działanie celowo-racjonalne, jak interakcyjno-
dialogowe (realizacje postaw).
Perspektywa antropologiczno-aksjologiczna pedagogiki chrześcijańskiej wynika
z osobowego widzenia człowieka i wartości, i zakłada, że wychowanie chrześcijańskie
jest wychowaniem religijnym w- i do religii chrześcijańskiej, budowanym
na podstawach wychowania osobowego.
Proponowane obszary badań pedagogiki chrześcijańskiej obejmują: wychowanie
chrześcijańskie w znaczeniu bezpośrednim (opartym na realizacji określonych
bezpośrednio celów wychowania chrześcijańskiego jako wychowania religijnego)
i pośrednim (opartym na religii chrześcijańskiej, na realizowaniu przez pedagoga–
wychowawcę działań wychowawczych w świadomie przyjmowanej postawie osobowej
i chrześcijańskiej).
W końcowym fragmencie tekstu Autorka zwraca uwagę na niepokojące sytuacje
wychowawczo-edukacyjne i zjawiska społeczno-kulturowe, które mogą negatywnie oddziaływać na wychowanie chrześcijańskie, a tym samym stanowią pilne
wyzwanie dla współczesnej pedagogiki chrześcijańskiej. |