Abstrakt: | 17 listopada 1370 roku Ludwik Węgierski, po swojej koronacji w katedrze
krakowskiej, nadał Władysławowi Opolczykowi część ziem należących
do Królestwa Polskiego. Darowizna była nagrodą dla księcia za doprowadzenie
do unieważnienia testamentu Kazimierza Wielkiego. Jan
z Czarnkowa - świadek tych wydarzeń - podaje, że ziemie zostały nadane
jako lenno. Władysław Opolczyk otrzymał obszar na pograniczu dzielnicy
wielkopolskiej i małopolskiej, przylegający do księstwa opolskiego. Składały
się nań: Wieluń i Bolesławiec z okręgami w ziemi wieluńskiej; Krzepice,
Olsztyn i Bobolice wraz z okręgami w ziemi krakowskiej oraz Brzeźnica
w ziemi sieradzkiej. Po 1375, a przed 1382 rokiem, najpewniej w 1382
roku król nadał księciu jeszcze Ostrzeszów z okręgiem w ziemi wieluńskiej.
W związku z nadaniem, Władysław Opolczyk dołączył do swojej tytulatury
określenie dux Velunensis. Tytuł ten odnosił się nie tylko do ziemi
wieluńskiej, ale także do południowych skrawków ziemi sieradzkiej i północno-
zachodniej część ziemi krakowskiej. Terytoriami tymi książę opolski
władał do przełomu września i października 1391 roku, kiedy to w wyniku wojny z Władysławem Jagiełłą większość z nich utracił, poza Ostrzeszowem,
który odebrano mu w 1393 roku, i Bolesławcem, ostatecznie
zajętym przez wojska polskie w 1396 roku.
Władztwo Władysława Opolczyka, określane mianem księstwa wieluńskiego,
podzielone było na okręgi administarcyjno-sądowe (districtus). Źródła
informują nas o istnieniu w tym okresie następujących okręgów: wieluńskiego,
brzeźnickiego, olsztyńskiego, krzepickiego, bolesławieckiego i ostrzeszowskiego.
Osobną jednostkę administracyjną stanowił klucz bobolicki
utworzony w 1379 roku z nadania na rzecz Andrzeja z Barlabas6. Poszczególnymi
okręgami zarządzali powoływani przez księcia urzędnicy, którzy
w większości wywodzili się z księstwa opolskiego, ale byli także miejscowi
nominaci. |