"Klasyczność" jako kategoria porządkująca udział tradycji w wychowaniu muzycznym

Abstract

Prowadzone od kilkudziesięciu lat badania nad publicznością muzyki poważnej niezmienne dowodzą, że w kręgu zainteresowania odbiorcy „sztuki dźwięków” znajduje się przede wszystkim muzyka klasyczno-romantyczna. Doświadczenie potoczne pokazuje także, iż muzyka skomponowana w wiekach XVIII i XIX ma swoich najliczniejszych wielbicieli w osobach kolekcjonerów nagrań i bywalców sal koncertowych, w których rozbrzmiewa taki właśnie repertuar. Dlaczego wartości łagodne, nie-ostre, wyrażone w klarownej melodii, tonalnych współbrzmieniach i schematach formalnych znajdują taką aprobatę słuchaczy muzyki, „dźwiękowa prawda” zaś powołująca do życia utwory bądź to muzyki dawnej (nawet barokowej), bądź to współczesnej nie stanowi przedmiotu preferencji większej rzeszy odbiorców muzyki?