Hiszpańskie imiona i nazwiska w tłumaczeniu poświadczonym na język polski

Abstract

Przedmiotem niniejszego artykułu jest problem transpozycji hiszpańskich imion i nazwisk na język polski w tłumaczeniach poświadczonych. Autorka, odpowiadając na pytanie, w jaki sposób tłumacz powinien traktować nazwy własne w dokumentach, stara się zebrać i usystematyzować zasady odmiany hiszpańskich imion i nazwisk w języku polskim. W tym celu, bazując na danych statystycznych Instituto Nacional de Estadísticas, dokonuje analizy morfologicznej stu najpopularniejszych imion żeńskich, męskich oraz nazwisk i grupuje je wg końcówki, by następnie określić wzór i zasady ich odmiany. Obok kwestii językowych, Autorka porusza również kwestie prawne, dokonując przeglądu najważniejszych aktów prawnych regulujących zasady nadawania i rejestracji imion i nazwisk w Hiszpanii, oraz zasady „przekładu” nazw własnych w tłumaczeniach poświadczonych na język polski. Wieloaspektowa analiza problemu pozwala jej stwierdzić, że odmiana hiszpańskich imion i nazwisk w języku polskim jest niezwykle złożona i potwierdza konieczność kształcenia tłumaczy tekstów specjalistycznych również w zakresie języka ojczystego.