Nie tylko dialogi : recepcja twórczości Lukiana w Bizancjum

Abstract

Jednym z ostatnich dialogów, jeśli nie ostatnim, który powstał w Bizancjum, był tekst autorstwa Gennadiosa Scholariosa (ok. 1400‒1473), pierwszego ekumenicznego patriarchy po zdobyciu Konstantynopola przez Turków, Neofrōn albo Aeromythia. Bohaterami dialogu są patriarcha Grzegorz (Neofrōn) i niejaki Palaitimos. Według Neofrona rozmówcy mają do wyboru dwa modele, zgodnie z którymi mogą prowadzić rozmowę: dialog platoński (τῆς πλατωνικῆς εὐχροίας) unikający wulgarności i rzeczy trywialnych (χυδαῖον καὶ κατασεσυρμένον) albo dialog wzorowany na Lukianie (Λουκιανούς διαλόγους), który chociaż czasem jest umiarkowany, charakteryzuje się jednak pewną wulgarną przesadą (πολύ τε γὰρ κἀκείνῳ τῆς τοιαύτης ἀπειροκαλίας ἐγκαταμέμνηται, καίτοι γε ἔστιν οὗ σωφρονούντι) (Fragment tekstu).