Opowiadania Josepha Conrada z perspektywy XXI wieku

Abstract

Nowele Josepha Conrada nie zawsze były doceniane przez krytyków, którzy postrzegali pisarza jako mistrza dłuższych form narracyjnych. Niewątpliwie Conrad sam się do tego przyczynił, ponieważ umniejszał wartość swoich opowiadań, określając je jako „głupiutkie historyjki”, „drugorzędną Conradszczyznę” (secondhand Conradese) i deprecjonując ich analityczny charakter: „[…] to nie są studia – nie skupiają się na wybranym problemie; to historyjki, w których starałem się być po prostu zabawny”. Literatura krytyczna poświęcona nowelistyce Conrada była zatem długo skromna, aż do lat dziewięćdziesiątych XX wieku, kiedy zaczęły się ukazywać liczne opracowania, i to zainteresowanie tematem trwa do dziś. Choć większość opowiadań była pisana dla zarobku i dopasowywana do oczekiwań czytelników czasopism, w których były publikowane, to – jak trafnie zauważa Daphna Erdinast-Vulcan – Conrad był „z natury” niezdolny do tworzenia szablonowych tekstów [...].