Non nova, sed nove? O dzisiejszym (tele)poradnictwie i towarzyszących mu strategiach autopromocyjnych i/lub autoprezentacyjnych myśli kilka

Abstract

Mass media stanowią niewątpliwie istotny element rzeczywistości społecznej. Badacze podkreślają, że stały się one swoistym „pośrednikiem pomiędzy człowiekiem a światem zewnętrznym” (Zielińska-Pękał, 2009: 290), są też jednym z podstawowych źródeł informacji oraz „publicznego systemu znaczeń” (Lisowska-Magdziarz, 2006: 19; Goban-Klas, 2007: 10). Co więcej: media (w tym telewizja, do której ograniczę penetrację tego zajmującego obszaru poznawczego) w dużym stopniu projektują nasze „tu i teraz”; odgrywają wszak niebagatelną rolę „w lansowaniu określonych stylów życia, wzorów zachowania i postępowania, […] wpływają na opinie, gusty i upodobania swoich odbiorców” (Zielińska-Pękał, 2009: 298; por. także Skowronek, 2013: 12-13). Głębszy namysł nad poczynaniami lub wyborami podmiotów medialnego dyskursu wydaje się zatem usprawiedliwiony(...).