Od redaktorów tomu

Abstract

W rezolucji podjętej w Malmö (Malmö Declaration) w 1986 roku zapisano, iż instytucjonalna interwencja wobec dzieci i młodzieży (residential care) nie musi mieć wcale negatywnych konsekwencji, to jest nie powinna być traktowana jako środek ostateczny (as a last resort). Interwencja taka może okazać się czymś niezbędnym i korzystnym dla rozwoju młodego człowieka, jeśli tylko wymaga tego jego sytuacja1. Zupełnie odwrotny wniosek sformułowano 17 lat później w deklaracji w Sztokholmie, formułując tezę, iż opieka instytucjonalna ma negatywne konsekwencje zarówno dla objętych nią dzieci, jak i całego społeczeństwa2. Jednak wciąż rośnie liczba badań, które pokazują, iż opieka w środowisku zamkniętym, która, co warto podkreślić, rzadko oznacza dziś pełną izolację od środowiska otwartego, może być efektywna i w wielu przypadkach jest niezbędna. Także niniejsza publikacja wpisuje się w nurt afirmacji resocjalizacji instytucjonalnej, która przy zachowaniu dobrej organizacji, fachowej kadry oraz szerokich kontaktów ze środowiskiem otwartym może mieć bardzo dobre rezultaty. Mówi o nich jeden z wychowanków, którego wypowiedź odnaleźć możemy w opisie programu autorstwa Anety Matyji oraz Wandy Piersy z Zakładu Poprawczego i Schroniska dla Nieletnich w Laskowcu: „Zakład mnie w pewnym stopniu uratował, gdyż ćpałem tak dużo, że pewnie skończyłbym pod płotem”(...).