Bez serc, bez ducha, to szkieletów ludy

Abstract

Jest to inicjalny wers Ody do młodości Adama Mickiewicza, wiersza napisanego w grudniu 1820 roku. Słowa te odnoszą się do ludzi, którzy żyją bez uczuć, nie znają życiowych prawd, postrzegają świat jedynie w kategoriach nauk ścisłych, są pozbawieni wrażliwości i wyobraźni. Ich rzeczywistość opisuje poeta jako starą, chylącą się ku upadkowi i przeciwstawia jej świat nowy, należący do młodych zapaleńców. Sformułowana w utworze pochwała młodości („ty nad poziomy wylatuj”) ukazuje ją jako siłę, która pozwala sięgać po więcej, przełamywać wszystkie ograniczenia i osiągać najwyższe cele: „Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga, / Łam, czego rozum nie złamie”. Młodość w ujęciu poety ma również siłę jednoczącą, a wspólne wysiłki jej wyznawców mogą „pchnąć z posad bryłę świata”. Finał ody jest zapowiedzią nadejścia nowych czasów, triumfu wolności i swobody (Fragment tekstu).