Trudna sztuka gry na saksofonie, czyli Myśliwskiego lekarstwo dla duszy

Abstract

Muzyka w swej wielorakiej funkcji obecna w prozie Myśliwskiego ma jeden i w zasadzie podstawowy cel: ma porządkować i harmonizować, będąc jednocześnie przyjemnością i radością. Saksofon ma tutaj do odegrania pierwszorzędną rolę. Dla bohatera Traktatu… jeśli nie ma saksofonu, to nie ma muzyki. Cały skrzętnie budowany świat może ulec zagładzie, pamięć może zostać odrzucona, człowiek może zatracić swoje człowieczeństwo. Muzyka musi trwać. Myślę, że Myśliwski nie wyobraża sobie świata bez muzyki. Są takie momenty, kiedy człowiek zapatrzony w głąb samego siebie zaczyna snuć rozważania: Dlaczego jestem tym, kim jestem, jaki wpływ miały na mnie moje świadome wybory, a jaki wpływ przypadek? Gdzie i kim bym był, gdybym urodził się w innym miejscu, w innych czasach, znał innych ludzi, wszedł w inne środowisko? Co mnie określa i czy tak naprawdę potrafię określić samego siebie? Saksofon jest symbolem sztuki, która nadaje sens życiu. Bohater wygrał siebie, znalazł się w swoim życiu, po strasznych przeżyciach. Pomogła mu muzyka, pomógł mu ten właśnie konkretny instrument. [fragm. tekstu]