DC pole | Wartość | Język |
dc.contributor.author | Gorczyński, Grzegorz | - |
dc.date.accessioned | 2018-04-23T11:35:53Z | - |
dc.date.available | 2018-04-23T11:35:53Z | - |
dc.date.issued | 2009 | - |
dc.identifier.citation | Problemy Prawa Prywatnego Międzynarodowego, T. 4 (2009), s. 69-87 | pl_PL |
dc.identifier.issn | 1896-7604 | - |
dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/20.500.12128/3074 | - |
dc.description.abstract | Wydawać by się mogło, że zakresy zastosowania statutów personalnego
i kontraktowego są tradycyjnie wytyczone. W obowiązującej polskiej ustawie
Prawo prywatne międzynarodowe [dalej: p.p.m.] odrębne normy poświęcono
prawu właściwemu dla oceny statutu personalnego osób prawnych
(art. 9 § 2 p.p.m.) oraz prawu właściwemu dla oceny zobowiązań
umownych (art. 25—29 p.p.m.). Podobnie rzecz się ma z regulacjami zawartymi
w projekcie nowej polskiej kodyfikacji prawa prywatnego międzynarodowego
[dalej: projekt p.p.m.]. Oceniając na przykład ważność kontraktu,
część problemów będziemy analizować przez pryzmat statutu personalnego
(np. prawidłowość reprezentacji osoby prawnej), a część (np. dopuszczalność
klauzul regulujących prawa i obowiązki stron) przez pryzmat statutu
kontraktowego. Nie o tym jednak ma traktować niniejszy artykuł. Nie będzie w nim też poruszana kwestia łączników, za pomocą których wyznaczamy
oba statuty. Celem artykułu jest próba odnalezienia kryterium, które
pozwoliłoby na zakwalifikowanie danego stosunku prawnego jako zobowiązania
umownego bądź podlegającego ocenie w świetle reguł statutu personalnego.
Z punktu widzenia krajowych regulacji kolizyjnych chodzi o wykładnię
norm, wyznaczających statut personalny osób prawnych, a w szczególności
sformułowań określających zakres tych norm, a więc klasyczny
zabieg kwalifikacji. Z punktu widzenia konwencji rzymskiej natomiast
chodzi o wykładnię normy art. 1 ust. 2 lit. e, wyłączającej spod zakresu
zastosowania konwencji kwestie z dziedziny prawa spółek, stowarzyszeń
i osób prawnych. Wydaje się zresztą, że zarówno patrząc na problem
od strony konwencji rzymskiej, jak i większości krajowych regulacji
statutu personalnego, kiedy oceniamy dany stosunek prawny, mamy
praktycznie do czynienia z alternatywą — albo poddamy go ocenie statutu
kontraktowego, albo statutowi personalnemu. Nie ma tu miejsca
na „ziemię niczyją”. Szczególnie dobrze to widać w prawie amerykańskim
czy szwajcarskim. | pl_PL |
dc.language.iso | pl | pl_PL |
dc.rights | Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska | * |
dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/pl/ | * |
dc.subject | statut personalny | pl_PL |
dc.subject | statut kontraktowy | pl_PL |
dc.title | W poszukiwaniu kryterium rozgraniczającego zakres zastosowania statutu personalnego i statutu kontraktowego | pl_PL |
dc.type | info:eu-repo/semantics/article | pl_PL |
Pojawia się w kolekcji: | Artykuły (WPiA)
|