Wprowadzenie

Abstract

"Jednym z najdonioślejszych odkryć humanistyki XX wieku było uznanie twórczości za atrybut funkcjonowania człowieka jako osoby oraz przekonanie, że człowiek niekorzystający ze swych twórczych możliwości czyni swe życie uboższym, skazując się wyłącznie na działania o charakterze schematycznym, rutynowym, zachowawczym. Psychologia twórczości odmitologizowała akt tworzenia poprzez podkreślanie, że nie jest on wynikiem wyjątkowej aktywności intelektualnej, dostępnej jedynie wybrańcom tworzącym pod wpływem natchnienia niezwykłe dzieła. Do twórczej aktywności zdolny jest każdy prawidłowo funkcjonujący ludzki umysł, a w procesie twórczym uczestniczą „zwyczajne” procesy poznawcze i operacje umysłowe wykorzystywane w swoisty, odmienny niż w poznaniu rutynowym sposób (zob. m.in. Perkins, 1981; Weisberg, 1986, 1988; Nęcka, 2001)." [...] (fragm.)