DC pole | Wartość | Język |
dc.contributor.author | Wilczek, Agata | - |
dc.date.accessioned | 2018-06-13T07:31:25Z | - |
dc.date.available | 2018-06-13T07:31:25Z | - |
dc.date.issued | 2015 | - |
dc.identifier.citation | J. Szurman, A. Woźniakowska, K. Kowalczyk-Twarowski (red.), "The self industry : therapy and fiction" (S. 240-264). Katowice : Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego | pl_PL |
dc.identifier.isbn | 9788380124257 | - |
dc.identifier.isbn | 9788380124240 | - |
dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/20.500.12128/4514 | - |
dc.description.abstract | Pojęcie melancholii cieszy się od dawna w kulturze europejskiej ogromną popularnością,
stając się przedmiotem dogłębnych naukowych, psychologicznych, socjologicznych czy kulturowych
badań. Niniejszy artykuł, wpisując się w tę długoletnią tradycję, podejmuje próbę zastanowienia
się nad obecnością i statusem melancholii w ponowoczesności. Proponowane rozważania
ukazują, że jednostronna interpretacja kultury ponowoczesnej jako beztroskiej, ludycznej,
wesołkowatej, ekstatycznej – jednym słowem wybierającej „lekkość” w miejsce „ciężaru” bycia –
nie jest do końca uzasadniona. Postmodernizm podszyty jest bowiem melancholią i nie cofa się
przed egzystencjalnymi poszukiwaniami, penetrując obszary bliskie tradycyjnie pojmowanej
gravitas. Analiza podejmowanych przez wieki prób jednoznacznego zdefiniowania melancholii ujawnia
złożoność i nieuchwytność jej natury. Melancholia pojmowana była jako choroba psychiczna,
uciążliwy temperament, acedia, czyli duchowa ociężałość i obojętność, ale też skłonność ludzi
genialnych, by ostatecznie uzyskać status doświadczenia metafizycznego i stać się podstawowym
rysem człowieczeństwa. Zmieniające się warunki społeczno‑
historyczne towarzyszące kształtowaniu
się nowego paradygmatu ponowoczesności w sposób szczególny przyczyniły się do tego,
że świat, byt i człowiek jawią się jako istnienia z gruntu melancholiczne. Z doznania nieciągłości
historycznej, poczucia straty i przeświadczenia o niejasności, zakryciu bądź braku fundamentu,
na którym wznosi się nasza rzeczywistość, zrodziła się ponowoczesna melancholia. W rzeczywistości
odartej z wartości, naznaczonej brakiem i pozbawionej sensu człowiek współczesny stał się
wiecznym tułaczem, przemierzającym nieprzyjazne trakty tego świata bez znajomości kierunku
i celu swej włóczęgi.
W sposób najbardziej wyraźny ponowoczesna melancholia dotknęła estetyki tekstu.
W porządku pisma odpowiadają jej takie figury i techniki pisarskie jak alegoria, fragment, wyliczenie,
dygresja, skłonność do wędrowania po peryferiach i marginesach tekstu czy błądzenie
w przestrzeni labiryntu. Język melancholii ponowoczesnej zanurza się w przypadkowości, bełkocie,
niewyraźności, pomieszaniu, tworząc formy szczątkowe, fragmentaryczne, dwuznaczne, tym
samym pozwalając dostrzec, że nasz świat pełen jest dziur, pęknięć, sprzeczności, których nie da
się zatuszować nawet najsubtelniejszą metaforyką. | pl_PL |
dc.language.iso | en | pl_PL |
dc.publisher | Katowice : Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego | pl_PL |
dc.rights | Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska | * |
dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/pl/ | * |
dc.subject | melancholia | pl_PL |
dc.subject | ponowoczesność | pl_PL |
dc.title | Unnameable loss : melancholy and postmodern writing | pl_PL |
dc.type | info:eu-repo/semantics/bookPart | pl_PL |
Pojawia się w kolekcji: | Książki/rozdziały (W.Hum.)
|