Z problemów edytorstwa staropolskiej korespondencji

Abstract

Przedstawienie żmudnej drogi, którą musi przejść edytor korespondencji od zgromadzenia, odczytania i uporządkowania tekstów po modernizację pisowni i skonstruowanie objaśnień skierowanych do zakładanego czytelnika wydania, pozwala postawić tezę, że tekstologia korespondencji staropolskiej to trudny przypadek, nie zawsze mieszczący się w klasyfikacji Górskiego. Walorem jednak tych przekazów jest ich autentyczność oraz wielorakie możliwości interpretacji. „Pozdrowienia z ubiegłych stuleci” – jak nazwała listy Ewa Miozga – pozwalają bliżej przyjrzeć się kulisom życia w dawnych wiekach w wielu aspektach. Każdy badacz: historyk, literaturoznawca, bibliolog, językoznawca i badacz kultury – znajdzie w nich coś interesującego. Trud włożony w udostępnienie dokumentów spoczywających w archiwach i bibliotekach opłaca się więc wielokrotnie i takie edycje – zwłaszcza jeżeli przygotowano je starannie i fachowo – są bardzo inspirujące i „odporne” na zmieniające się metodologie badawcze.