| Abstract: | W wielu czołowych ośrodkach naukowych świata, w ciągu ostatnich lat prowadzone są badania skierowane na opracowanie technologii wytwarzania materiałów ferroelektrycznych nowej generacji, które sprostają wymaganiom stawianym materiałom przeznaczonym do praktycznego zastosowania w technice mikrofalowej (wymagania omówiono w rozdziale 2.1 niniejszej dysertacji). Siłą napędową tych badań są ogromne potrzeby rynku radiokomunikacyjnego (np. telefonii komórkowej, szerokopasmowych radiowych systemów
multimedialnych) i radiolokacyjnego/radionawigacyjnego, narzucającego potrzebę pracy w coraz wyższych pasmach częstotliwości oraz pokonywania kolejnych barier technologicznych.
Zdecydowana większość tych systemów pracuje obecnie w różnych zakresach pasma mikrofalowego, w tym także w paśmie milimetrowym. Warto podkreślić, że jednym z najistotniejszych przewidywanych obszarów zastosowań ferroelektryków nowej generacji jest technika antenowa, której rozwój następuje w kierunku
opracowania nowych rodzajów tzw. „anten inteligentnych” (powszechna nazwa jednej z nowoczesnych technik łączności bezprzewodowej, która wykorzystuje wieloelementowe układy antenowe (szyki antenowe) oraz zaawansowaną obróbkę sygnałów) pracujących w coraz wyższych pasmach częstotliwości. We współczesnych systemach radiokomunikacyjnych konieczne jest stosowanie anten inteligentnych, ponieważ umożliwiają one zwiększenie zasięgu stacji bazowej przez zwiększenie zysku anteny, zmniejszenie kosztów instalacji wstępnej
systemu, zabezpieczenie systemu przed zakłóceniami, polepszenie łączności przez zarządzanie propagacją wielodrogową oraz zwiększenie pojemności systemu. Wszystkie wymienione cechy są wynikiem zdolności anten inteligentnych do rozpoznawania sygnałów nadchodzących z różnych kierunków. Dlatego anteny te stanowią znaczącą część nowoczesnych systemów komunikacji ruchomej (lądowej, jak i satelitarnej), które w ostatniej dekadzie są jedną z najbardziej dynamicznie rozwijających się dziedzin techniki, Anteny inteligentne wykorzystywane są w stacjach bazowych (SB) systemów bezprzewodowych wykorzystujących metodę CDMA (Code Division Multiple Access). Jest to metoda dostępu do medium transmisyjnego, polegająca na przypisaniu poszczególnym użytkownikom korzystającym z tego samego kanału do przesyłania danych - sekwencji
rozpraszających, dzięki którym, odbiornik jednoznacznie zidentyfikuje przeznaczoną dla niego
transmisję. Filtracja przestrzenna w CDMA może przyjmować różne kształty oraz zapewniać różne możliwości. Systemy CDMA mogą obsługiwać pojedynczych użytkowników lub grupę abonentów w tym samym czasie i w zakresie tego samego pasma częstotliwości. |