Czytanie jako niekończąca się opowieść

Abstract

Ta lektura nie zaczęła się niewinnie. Dla mnie – gdy dostrzegłam w witrynie księgarni Nie kończącą się historię i postanowiłam ją kupić, choć o mały włos nie spóźniłam się przez to na samolot. Dla Bastiana, gdy ukradł Nie kończącą się historię z antykwariatu, uciekł z lekcji i zaszył się na szkolnym strychu, nie wracając w porę do domu. A przecież już ta czasowa nieprzystawalność, niemożność wpasowania lektury w grafik obowiązków, powinna przestrzec przed zagłębianiem się w labirynty liter, które niechybnie prowadzą nas na manowce fikcji. Przypomniałam sobie, że prawdziwe czytanie jest zawsze nie w porę – nie da się go zredukować do rozrywki wypełniającej „czas wolny”. Prawdziwi czytelnicy rzucają wszystko, byle tylko wyruszyć w beztroską włóczęgę po bezdrożach fantazji, bo przeczuwają, że oto znaleźli się na tropie przygody, której znaczenie dalece przewyższa wartość harmonogramu dnia.[…]