Abstrakt: | "Folklor jako specyficzna forma twórczości, by odwołać się już na wstępie
do fundamentalnych rozpoznań jego swoistości dokonanych w latach 20. XX
wieku przez Piotra Bogatyriewa i Romana Jakobsona1, stanowi obszar badań
naukowych szczycących się prawie dwustuletnią tradycją. Mowa tu, oczywiście,
o tradycji naukowej, używającej zaproponowanego przez Williama Thomsa
terminu „folklor”2, chociaż zainteresowania kulturą oralną i jej dziedzictwem
są daleko starsze i sięgają odległych czasów narodzin pisma, a więc około
4. tysiąclecia p.n.e. Paradoksalnie, wszystkie bowiem wczesne systemy pisma
treścią zapisów czyniły krążące dotąd w obiegu ustnym mity, legendy, procedury,
prawa, recepty, kosmogonie i genealogie, a więc oralne dziedzictwo
kulturowe, rozpoznawane w danym czasie i miejscu jako ważne i godne utrwalenia.
Dzięki temu jako historycy kultury dysponujemy dzisiaj wglądem w olbrzymie
zasoby różnorodnej wiedzy lokalnej, dającej nieraz początek wielkim
i trwającym przez wieki cywilizacjom3, bez możliwości odróżnienia wszakże,
jaka część tych zasobów jest w swej proweniencji wyłącznie „ludowa”." (fragm.) |