Między nostalgią i resentymentem : o pisarstwie Janusza Andermana

Abstract

Niewielu polskich pisarzy miało tak świetny start literacki jak Janusz Anderman; w pokoleniu, do którego ten twórca należy, bodaj nikt. Przede wszystkim zadebiutował szybko, a biorąc pod uwagę realia wydawnicze lat 70. ubiegłego wieku i — szerzej — ówczesne sposoby zawiadywania ruchem literackim, należałoby oznajmić: błyskawicznie. Pomijając nieledwie dziecięce wystąpienie na łamach „Świata Młodych”, godzi się przypomnieć, że jeszcze jako student pisał reportaże dla tygodnika „Politechnik”. Pod koniec studiów, które odbył na krakowskiej slawistyce, ogłosił przekłady z poezji czeskiej; w tym samym czasie stawiał pierwsze kroki jako zawodowy scenarzysta. Ale najlepsze miało dopiero nadejść. W październikowym numerze „Twórczości” z roku 1975 ukazała się jego debiutancka mikropowieść Głuchy telefon, znana z wydania książkowego jako Zabawa w głuchy telefon (1976); wcześniej — jeszcze jako maszynopis — wyróżniona w konkursie wydawnictwa Czytelnik, a po ukazaniu się edycji książkowej uhonorowana Nagrodą im. Wilhelma Macha za najlepszy debiut powieściowy roku. […]