Jako w piekle, tak i na ziemi. Topografia włoskiego kina grozy na przykładzie filmów Daria Argenta

Abstract

Fantasmagoryczny świat twórcy Głębokiej czerwieni (Profondo rosso, 1975) jest miejscem, w którym dochodzi do scalenia przeróżnych (nie tylko kinematograficznych) tropów i konwencji w nową artystyczną jakość. Jego specjalnością są krwawe dreszczowce spod znaku giallo. Seans dzieł Argenta jest bowiem zaproszeniem do uczestnictwa w (większości przypadków) bardzo starannie zaaranżowanym transgresyjnym doświadczeniu ekscesu i grozy o prawdziwie infernalnym posmaku. Świat mistrza włoskiego kina grozy to paranoidalna rzeczywistość, gdzie każdy i wszystko budzi podejrzenia i gdzie powszechnie panuje „nieprzyjemne przekonanie, że coś bardzo złego leży u podstaw świata, coś, wobec czego dowolny akt przemocy czy przewrotności wydaje się zaledwie wierzchołkiem góry lodowej”.