Kwartet dramatyczny Wiesława Myśliwskiego

Abstract

Dzieła dramaturgiczne nie przyniosły Wiesławowi Myśliwskiemu takiego uznania jak powieści. Przez krytyków bywały nieraz traktowane jak słabiej rozwinięte, mniej samodzielne skrzydło jego twórczości, choć trudno przeczyć, że miały też i mają nadal liczne grono sprzymierzeńców. Wydaje się, że w świetle przedstawionych tu analiz można przynajmniej częściowo zweryfikować tę niepochlebną opinię. Myśliwski jest nie tylko kontynuatorem tradycji umuzyczniania dramatu, której klasycznym przykładem są innowacje Stanisława Wyspiańskiego i Karola Huberta Rostworowskiego (np. w Judaszu z Kariothu), ale także jej odnowicielem. Współcześni autorzy preferują raczej muzyczność płynącą z brzmieniowych właściwości języka aniżeli muzykę w jej czystej postaci, muzyczność kreowaną przez układy rytmiczne (np. Porwanie Europy Jarosława Marka Rymkiewicza, Kowal Malambo Tadeusza Słobodzianka), uporządkowanie wersyfikacyjne (Nieskończona historia Artura Pałygi) czy instrumentację dźwiękową (Koczowisko Tomasza Łubieńskiego). Rzadziej natomiast można spotkać partnerskie połączenia (względnie zderzenia) dwu różnych sztuk - słowa i muzyki. [fragm. tekstu]