Swoistości języków semickich

Abstract

Artykuł przedstawia następujące cechy języków semickich: trójspółgłoskowość rdzenia i jego zdolność budowania znaczeń – obrazów, których elementy konkretyzują się w formacjach leksykalnych, swoiste nasemantyzowanie kategorii morfologicznych (causativum, intensivum), sporną kwestię temporalizacji wypowiedzenia. Zasygnalizowano m.in. problemy łamanej liczby mnogiej, kwestię, tzw. status constructus, polisemantyczności niektórych morfemów, sufigowanych zaimków osobowych, rdzeni słabych i morfologicznych konsekwencji fonologicznych odstępstw od regularności w ich budowie. W warstwie dźwiękowo -fonologicznej języki te charakteryzuje m.in. stosunkowo duża ilość laryngalnych i faryngalnych, obecność półspółgłosek i polifunkcyjność geminacji. Uderzają kulturowo uwarunkowane sposoby czytania i interpretacji tekstu, zakorzenione w warstwach mityczno-symbolicznych.