Historyjki czy historie? Parabole czy alegorie? : o prozie Magdaleny Tulli

Abstract

Oto pojawiła się dziwna, intrygująca książka, która może jej autorkę uczynić gwiazdą niejednego literackiego sezonu. Książka — meteor ciągnący za sobą sieć literackich galaktyk, rzecz o dużym ciężarze właściwym, zdolna wywołać nie lada zamęt w martwym morzu polskiej prozy. Wierzę, że nie pójdzie na dno — ów literacki pióropusz utrzyma ją na powierzchni, zachęci krytyków i czytelników, by studiowali chemiczny skład cząsteczek składających się na ekscentryczną zawartość. Przytoczone słowa Marka Zaleskiego zostały zamieszczone w posłowiu do debiutanckiej powieści Magdaleny Tulli. Z perspektywy kilkunastu lat, które minęły od publikacji Snów i kamieni, trzeba przyznać, że diagnoza krytyka była trafna. Proza Tulli pojawia się jak kometa na niebie prozy polskiej, wywołując emocje, ale także na długo zapadając w pamięć. Pisarka nie należy do autorów, którzy są stale obecni na literackim rynku, regularnie wydając kolejne książki i systematycznie przypominając o sobie czytelnikom.