| Abstrakt: | Częstość występowania nowotworów w Europie gwałtownie rośnie w ostatnich
dziesięcioleciach. Szacowane jest 3,2 miliona nowych przypadków (53% występujących
u mężczyzn, 47% kobiet) oraz 1,7 miliona zgonów (56% mężczyzn, 44% kobiet) każdego
roku. Nowotwory generują poważny problem dla zdrowia publicznego Europy, a starzenie się
ludności spowoduje, że te wartości będą wzrastać, nawet jeżeli liczebność każdej grupy
wiekowej pozostanie stała. Radioterapia, poza chemioterapią i chirurgią, jest jednym ze
sposobów leczenia nowotworów w dużym zakresie ich typów i lokalizacji. Ma na celu
wyleczenie nowotworu, jednakże nieuniknionym skutkiem ubocznym jest uszkodzenie
zdrowych tkanek znajdujących się w obszarze napromienianym. Jest to niezamierzony efekt,
wywołany własnościami fizycznymi wiązki promieniowania jonizującego i niekorzystnym
rozkładem dawki w tkance. Skuteczna radioterapia nowotworów prowadzona jest więc na
drodze kompromisu pomiędzy dawką promieniowania zapewniającą największe
prawdopodobieństwo miejscowego wyleczenia nowotworu, a dawką powodującą najmniejsze
uszkodzenia zdrowych tkanek znajdujących się w obszarze napromienianym. Promieniowanie
jonizujące może być deponowane w obszarze zmiany nowotworowej w dwojaki sposób.
Poprzez stosowanie teleterapii, gdy źródło promieniowania znajduje się na zewnątrz
napromienianej zmiany nowotworowej, lub brachyterapii, w której źródło promieniowania
umieszcza się wewnątrz lub w sąsiedztwie zmiany nowotworowej. Czasami stosowane jest
połączenie tych dwóch technik.Niniejsze opracowanie przedstawia wyniki badań charakterystyk detektorów typu
MOSFET oraz możliwości ich zastosowania w dozymetrii promieniowania w radioterapii ze
szczególnym uwzględnieniem użycia ich w pomiarach in vivo stosowanych technik leczenia
w radioterapii, jak również wykorzystania w weryfikacji systemów planowania leczenia.
Wszystkie badania przedstawione w niniejszej rozprawie przeprowadzone zostały
w Zakładzie Radioterapii Szpitala im. Stanisława Leszczyńskiego w Katowicach. |